صاحبان اصلی انقلاب این جماعت‌اند. بدا به‌حال کسانی که به این‌ها توجه ندارند و به امثال آنان خدمت نمی‌کنند. بدا به‌حال مسئولین اگر اولویتشان این برپادارندگان واقعی انقلاب نباشد. بدا به‌حال ما اگر مثل اینان به تکلیفمان عمل نکنیم.
بسم الله الرحمن الرحیم
زن و شوهر سرایدار مدرسه استثنایی‌های محل بودند. همین باعث شده بود خیلی‌ها با دیده تحقیر بهشان نگاه کنند.
اما روحشان به بزرگی یک دریا بود که آدم در برابرشان احساس کوچکی می‌کرد.
در هر حرکت انقلابی حاضر بودند. آماده کمک به هر آدم دوروبرشان بودند. بچه‌هایشان را ضمن سختی‌های کارگری، انقلابی، متدین و درس‌خوانده در سطوح عالی تربیت کردند؛ و این انقلابی‌گری و روح بزرگ را به بچه‌هایشان انتقال دادند.
این شد که از بچگی باوجوداینکه سطح زندگی ما تفاوت داشت بهترین دوستان ما و خانواده ما بودند. ازقضا در مشکلات زیادی که این چند سال هم خانواده ما به‌واسطه دو سه بیمار گرفتارش بود همین‌ها بدون درخواست ما کمک می‌کردند. حتی گاهی که ممکن بود پایمان در بعضی عرف‌های غلط بلغزد تذکر می‌دادند.
کربلایی عباس درویش و خانم و بچه‌هایش از صاحبان اصلی انقلاب‌اند که بار اصلی انقلاب و هزینه‌هایش به دوش آن‌هاست. گمنام‌اند، گم‌نانند، بی‌ادعایند و هر اقدامی برای پیشبرد انقلاب از آنان برمی‌آید دریغ نمی‌کنند.
ازقضا آقای درویش در اثر حرص‌وجوش خوردن سر اینکه مجبورش کرده بودند در ماه‌های آخر پیش از بازنشستگی از بیمه خدمات درمانی به تأمین اجتماعی برود و سنواتش را دچار مشکل کرده بودند و همچنین مشکلات اجتماعی بعضی دوروبری‌ها اول ماه محرم سکته مغزی کرد و بعد از دو بار عمل و ۵۰ روز کما در بیمارستانی که حتی او را به ICU نبرده بودند، درگذشت.
به وصیتش اعضای قابل‌اهدا مثل قلب و کلیه اهدا شد و بخشندگی حیاتش در مماتش هم تجلی یافت.
در تمام مدت کما نتوانستم به عیادتش بروم و در بیمارستان دیگر در بخش پیوند ساعاتی قبل عمل، بالای سر پیکر نیم جانش شروع به خواندت زیارت عاشورا کردم.
هیچ دوربینی نیامد، هیچ مسئولی نرسید، هیچ مقام لشکری و کشوری سر نزد.
حالا کافی بود آقای درویش یک وابستگی سیاسی داشت یا با جمهوری اسلامی میانه‌ای نداشت یا بجای سرایدار مدرسه، مدیر بود و… آن‌وقت همه این‌ها بودند.
کربلایی عباس، همسر و بچه‌هایش شاید در زمین گمنام و گم‌نان باشند، اما آسمان ها به چنین بندگانی افتخار می‌کند.
صاحبان اصلی انقلاب این جماعت‌اند. بدا به‌حال کسانی که به این‌ها توجه ندارند و به امثال آنان خدمت نمی‌کنند. بدا به‌حال مسئولین اگر اولویتشان این برپادارندگان واقعی انقلاب نباشد. بدا به‌حال ما اگر مثل اینان به تکلیفمان عمل نکنیم.